Tak – Lamotrix jest stosowany w leczeniu depresji, ale przede wszystkim tej związanej z chorobą afektywną dwubiegunową (depresji dwubiegunowej), a nie typowej depresji jednobiegunowej.
Cierpię na depresję i silne stany lękowe. Próbowałam już wielu leków przeciwdepresyjnych – bez skutku. Brałam wenlafaksynę i mirtazapinę, ale kompletnie nic się nie zmieniało. W końcu psychiatra zaproponował, żeby dołożyć Lamotrix – taki ostatni krok przed ewentualnym wprowadzeniem litu.
I powiem szczerze: to był przełom. Nie miałam żadnych skutków ubocznych, a co najlepsze – zniknęło to wieczne uczucie głodu, które miałam po innych lekach.
Już po pierwszym dniu poczułam, że coś zaczyna się zmieniać. Teraz, po trzech miesiącach brania 50 mg dziennie, czuję się jak dawniej. Lęki prawie całkowicie zniknęły, a ja znowu potrafię się cieszyć codziennością – po tylu miesiącach totalnej męczarni.
Przez długi czas nie zdawałam sobie sprawy, że to, co czuję, może mieć cokolwiek wspólnego z depresją. Nie miałam tych „książkowych” objawów – nie płakałam bez przerwy, nie miałam myśli samobójczych. Ale cały czas byłam napięta, rozdrażniona, zmęczona, bez sił i z huśtawkami nastroju. Żyłam z tym latami, myśląc, że po prostu taka moja natura.
Brałam różne leki przeciwdepresyjne, ale zamiast poprawy, czułam się po nich tylko gorzej – otępiała, ospała, bez kontaktu z rzeczywistością. Każdy kolejny zostawiał mnie z tym samym pytaniem: czy coś w ogóle może mi pomóc?
I wtedy pojawił się Lamotrix. Już po kilku dniach miałam wrażenie, że w głowie zrobiło się spokojniej. Nie nagle i nie spektakularnie, ale wyraźnie – jakby ktoś przyciszył szumy, lęki i napięcie. Z czasem zaczęłam zauważać, że mój nastrój się stabilizuje, przestałam się wkurzać o byle co, mniej analizuję, mniej się boję.
Najbardziej zaskoczyło mnie to, że zaczęło mi się po prostu chcieć. Wcześniej wszystko było wysiłkiem – wstanie z łóżka, rozmowa z kimś, ogarnięcie najprostszych rzeczy. Teraz jest inaczej. Nie mówię, że zawsze idealnie, ale czuję się sobą – spokojniejszą, bardziej poukładaną, z jakimś wewnętrznym światłem.
Dzięki Lamotrixowi zrozumiałam, że to, co przez lata brałam za „trudny charakter” czy „zmęczenie życiem”, to była po prostu ukryta, cicha depresja. I pierwszy raz od bardzo dawna poczułam ulgę, że już nie muszę się z tym zmagać sama.
Biorę Lamotrix z powodu depresji lekoopornej, choć na początku nikt nawet nie brał tego pod uwagę. Ten lek to dla mnie naprawdę ogromna ulga, wręcz wybawienie.
Psychiatra włączył mi Lamotrix jako wsparcie do wenlafaksyny, którą biorę w wysokiej dawce (300 mg dziennie), ale która sama w sobie nie dawała oczekiwanych efektów. Jak to wiele osób już pisało – Lamotrix trzeba wprowadzać bardzo powoli, więc na efekty trzeba chwilę poczekać. U mnie pierwsze zmiany zauważyłam mniej więcej po sześciu tygodniach.
Kiedy doszłam do 75 mg dziennie, coś się zaczęło przełamywać. A przy 100 mg, na której jestem już ponad dwa tygodnie, zmiana była naprawdę wyraźna.
Nie budzę się już codziennie z duszącym lękiem i tą okropną spiralą samokrytyki i czarnych myśli. Zamiast tego czuję spokój. I co najważniejsze – czuję się szczęśliwa, pierwszy raz od… nawet nie wiem ilu lat.
Nie sądziłam, że jakikolwiek lek może przynieść mi taką ulgę, ale Lamotrix zrobił coś, czego żaden inny lek nie potrafił. Nie twierdzę, że zniknęły wszystkie problemy, ale to, co się zmieniło, to jakość codziennego życia – mniej cierpienia, więcej światła. I za to jestem wdzięczna.
Mam 53 lata i z depresją zmagam się od ponad dwóch dekad. To nie były przelotne epizody – tylko coś, co wracało i wżerało się w moje życie raz po raz. Zdiagnozowano u mnie nawracającą, lekooporną depresję. Do tego dochodzi jeszcze ADHD, co tylko komplikowało leczenie.
Przez lata próbowałam wszystkiego – SSRI, SNRI, terapię ketaminową. Z ketaminą było najbliżej – pomagała na chwilę zlikwidować myśli samobójcze, ale nigdy nie dotknęła tego, co było dla mnie najgorsze: braku odczuwania przyjemności, tej pustki, anhedonii. Każdy kolejny lek to była nadzieja i rozczarowanie. Albo brak efektów, albo skutki uboczne.
Przez całe te lata żaden lekarz nie zaproponował Lamotrixu. Dopiero pielęgniarka psychiatryczna, z którą pracuję w związku z ADHD, zapytała mnie, czy kiedykolwiek próbowałam lamotryginy. Byłam zmęczona, sceptyczna, zniechęcona. Nie chciałam znów próbować czegoś nowego. Miałam dość. Ale coś mnie tknęło – i zgodziłam się.
Nie spodziewałam się niczego. Byłam przekonana, że to znowu będzie ślepa uliczka. A jednak – ku mojemu zdziwieniu – poczułam różnicę niemal od razu. Nie mam na myśli jakiegoś cudownego ozdrowienia, ale coś się naprawdę zmieniło. W głowie zrobiło się ciszej. Czuję się spokojniejsza, mniej napięta, bardziej obecna.
Zaskoczyło mnie, że lęk zniknął, a do tego odeszła ta ciągła potrzeba podjadania, która wcześniej była moim sposobem na radzenie sobie z emocjami. Mam więcej energii, mniej natrętnych myśli, nie czuję już tej beznadziei, która ciągnęła się za mną latami.
Jeszcze nie jestem na pełnej dawce, ale już teraz wiem, że Lamotrix zrobił więcej niż jakikolwiek lek przedtem. Nie jest idealnie. Ale jest lepiej. Prawdziwie lepiej. I po tylu latach to już naprawdę coś.
Na depresję zdiagnozowano mnie około 8 lat temu. Przez ten czas przeszłam przez całą masę leków, które albo nie działały wcale, albo tylko na chwilę.
Nie sprawdziły się u mnie ani escitalopram, ani fluoksetyna, ani wortioksetyna. Próbowałam też duloksetyny, lewomilnacipranu, deswenlafaksyny, bupropionu, arypiprazolu i kariprazyny.
Deswenlafaksyna i bupropion działały przez pewien czas – miałam momenty względnej równowagi. Kariprazyna też pomagała, ale skutki uboczne były nie do zniesienia – zwłaszcza zmęczenie, z którym nie mogłam sobie poradzić.
Zaczęłam sama szukać, czy są jakieś inne opcje i trafiłam na opinie o Lamotrixie stosowanym „off-label” przy depresji lekoopornej. Zaryzykowałam i zapytałam lekarza.
Zaczęłam od 25 mg – wtedy nie zauważyłam wielkich zmian, chociaż nastrój jakby się lekko poprawił. Ale po wejściu na 50 mg dziennie poczułam naprawdę dużą różnicę – zaczęłam inaczej patrzeć na życie, wróciła chęć do działania, pojawiło się coś, czego nie czułam od dawna: uczucie szczęścia.
W tej chwili jestem na 100 mg Lamotrixu + deswenlafaksyna i jestem zaskoczona, jak dobrze się czuję. Ten lek zdjął ze mnie tę codzienną, przytłaczającą szarość, która wisiała nade mną całymi latami.
To dopiero miesiąc kuracji, ale pierwszy raz od bardzo dawna czuję, że coś naprawdę zaczęło działać. I mam nadzieję, że to dopiero początek.