Aby bezpiecznie odstawić Alventę, należy stopniowo zmniejszać dawkę zgodnie z zaleceniami lekarza, ponieważ nagłe odstawienie może wywołać objawy odstawienne takie jak zawroty głowy, niepokój, nudności czy wstrząsy elektryczne w głowie.
Moja historia odstawienia Alventy – szczegółowo, szczerze, z emocjami (dla tych, którzy się boją, tak jak ja kiedyś)
Piszę ten post, bo sama szukałam takich relacji – prawdziwych, surowych, pokazujących nie tylko to, co może pójść dobrze, ale też z czym trzeba się liczyć. Brałam Alventę przez 5 lat – najpierw z powodu depresji i lęków. Miałam wtedy dwadzieścia kilka lat. Po pół roku zaczęłam myśleć o odstawieniu, ale lekarz powiedział, żebym próbowała brać co drugi dzień, potem co trzeci. I to był błąd – objawy odstawienia Alventy pojawiały się od razu między dawkami i były potworne. Lekarz twierdził, że to nie odstawienie, tylko że „organizm nie jest jeszcze ustabilizowany”. No to zostałam na leku… na kolejne pół roku. Potem jeszcze jedno przedłużenie. I tak zleciały lata.
W międzyczasie chodziłam na terapię, porządnie przepracowałam lęki, depresję, przeszłość. Miałam nawet taki okres (jakieś 3–6 miesięcy po rozpoczęciu Alventy), że czułam się, jakbym żyła w filmie – dosłownie wszystko było świetne, kolorowe, piękne. Ale to minęło. Pojawiła się szara codzienność, lek działał tylko „do poziomu funkcjonowania”, bez emocji, bez złości, ale też bez radości.
Po drodze zauważyłam, że coś się ze mną dzieje fizycznie. Alventa sprawiła, że miałam ciągły głód – nie zwykły apetyt, tylko taką wewnętrzną przymusową potrzebę jedzenia 24/7. Jak tylko byłam trochę głodna – wpadka, agresja, panika. Do tego przytyłam ponad 20 kg, mimo ćwiczeń i pilnowania jedzenia. Zero libido. Zaparcia, poty nocne, zero energii, bóle głowy, ciągła senność – 10–12 godzin snu dziennie, a i tak zmęczenie. Nie wiedziałam, że to wszystko może być przez Alventę. Myślałam, że to „taka już jestem”.
W końcu powiedziałam: dość. Chciałam spróbować życia bez niej. Nie miałam już siły na kolejne schodzenie miesiącami, więc – nie polecam, ale zrobiłam to – odstawiłam Alventę z dnia na dzień. Uprzedziłam bliskich, powiedzieli, że będą się ze mną kontaktować kilka razy dziennie. I tak zaczęła się moja „odwykowa przygoda”.
Pierwsze dni po odstawieniu Alventy:
Pierwszy tydzień po odstawieniu Alventy:
Drugi tydzień:
Trzeci tydzień:
Odstawienie Alventy to nie jest lekka przeprawa, zwłaszcza jeśli robisz to nagle. Ale dzięki temu zrozumiałam, jak bardzo ten lek wpływał na moje ciało i psychikę, nawet jeśli myślałam, że „już na mnie nie działa”. Zmieniło się dużo. I to dopiero początek.
Dziękuję z całego serca za ten post – naprawdę. To nie tylko ogromna pomoc, ale i inspiracja. No i należą Ci się szczere gratulacje (a może nawet wirtualna „piątka” 
) za odwagę, żeby się na to wszystko zdecydować i przez to przejść.
Mam 49 lat i biorę Alventę od prawie 20 lat. Dokładnie tak jak Ty – pogodziłem się z tym, że będę na niej do końca życia, bo wystarczyło nie wziąć jednej dawki, żeby przeżyć pełnowymiarowy odstawieniowy horror. Czasem wystarczyło 12 godzin spóźnienia i już czułem się jakbym schodził z jakiegoś uzależnienia. Ale przez ostatnie kilka lat zauważyłem, że mój stan psychiczny się pogarsza. Depresja wróciła silniejsza niż kiedykolwiek, mimo że byłem na leku cały czas.
I dopiero ostatnio zacząłem się zastanawiać, ile z tego wszystkiego może być nie skutkiem choroby, ale skutkiem ubocznym samego leku – tym bardziej że objawów i dolegliwości fizycznych pojawiło się znacznie więcej. Nigdy nie pomyślałem, że Alventa, którą zawsze uważałem za „lepsze niż nic”, może mieć tak silny wpływ na całe moje dorosłe życie – nie tylko psychicznie, ale też fizycznie i emocjonalnie.
Jeszcze raz – dziękuję Ci za to, że napisałaś. Dałaś mi nadzieję, której mi ostatnio naprawdę brakowało. I nie mówię tego na wyrost – po Twojej historii po raz pierwszy od dawna pomyślałem: „może i ja dam radę”.
To jest przerażające, jak niewiele lekarze i psychiatrzy naprawdę wiedzą o lekach, które przepisują ludziom niemal z automatu, jak cukierki… Sama brałam Alventę przez 17 lat i dopiero teraz zaczynam sobie uświadamiać, że cała ta lista objawów, które zbierały się przez lata – bóle, mgła umysłowa, brak koncentracji, ciągłe zmęczenie – to najprawdopodobniej skutki uboczne leku, a nie moje zaburzenia psychiczne.
Najgorsze w tym wszystkim było to, że każdy nowy objaw, każde pogorszenie samopoczucia, od razu było tłumaczone „to na pewno pani choroba się pogłębia”. Żadnej refleksji, że może to właśnie lek działa już nie tak, jak powinien. Albo nigdy nie działał tak, jak powinien – tylko ja się nauczyłam z tym żyć.
Teraz jestem przerażona, ale też podekscytowana, że może uda mi się w końcu to wszystko zostawić za sobą. Zaczęło się od zaników pamięci, spadku koncentracji, takich dziur w myśleniu… Jakbym z dnia na dzień zaczęła się „rozpadać”. I dopiero to popchnęło mnie do tego, żeby naprawdę zagłębić się w temat i zobaczyć, jak Alventa może wpływać na mózg i ciało. I powiem szczerze – to otworzyło mi oczy i załamało jednocześnie.
Mam tylko nadzieję, że mój organizm da radę się zregenerować. Nie chcę już czuć się jak ktoś, komu powoli rozwija się demencja… Mam dopiero trzydzieści kilka lat, a czuję się jak staruszka – i to nie powinno tak wyglądać. Nie chcę, żeby tak wyglądała reszta mojego życia.
Prawdziwe pytanie do wszystkich, którzy to czytają. Jestem na dawce 225 mg Alventy i biorę ją od 12 lat. Jedynym powodem, dla którego wciąż ją przyjmuję, są objawy odstawienia. Próbowałem schodzić – z pomocą lekarza, stopniowo, ostrożnie, zgodnie z zaleceniami. Ale moje doświadczenia z odstawianiem były tak przerażające, że szczerze mnie to zablokowało.
Zawsze po trzech dniach bez leku wracam do jego przyjmowania, bo egzystencjalny lęk i poczucie grozy (nie wspominając o objawach fizycznych) łamią mnie w taki sposób, że nie wierzę, że byłbym w stanie przez to przejść bez ryzyka utraty życia. Niezależnie od tego, czy chodziłoby o samobójstwo, załamanie psychiczne czy przymusową hospitalizację. Do tego dochodzi też fizyczna niemoc – nie jestem w stanie wykonać praktycznie żadnej czynności.
Jak wy sobie z tym radzicie? Jak udaje wam się utrzymać pracę w takich momentach? Jak to robicie bez kogoś, kto opiekowałby się wami fizycznie, psychicznie i emocjonalnie podczas tego wszystkiego?
Miałam dokładnie tak samo podczas odstawiania Alventy. Na szczęście byłam wtedy na urlopie i przez pierwsze dwa tygodnie nie musiałam chodzić do pracy – i naprawdę nie wyobrażam sobie, żebym mogła wtedy funkcjonować zawodowo. Nawet trzeci tydzień, kiedy już wróciłam do obowiązków, był koszmarem, ale jakoś przez to przeszłam. Miałam też ogromne wsparcie – trzy bardzo bliskie osoby i rodzinę, które wiedziały, przez co przechodzę i były ze mną każdego dnia. Bez nich nie dałabym rady ani pracować, ani samodzielnie poradzić sobie z objawami odstawienia Alventy.
I właśnie dlatego przeraża mnie, jak łatwo ten lek jest przepisywany, bez dokładnego tłumaczenia, jak trudne może być późniejsze zejście z niego. To naprawdę nie jest coś, co da się przejść w międzyczasie, „po cichu”, pracując, zajmując się domem, dziećmi, obowiązkami. Objawy odstawienia Alventy są naprawdę obezwładniające – to nie tylko dyskomfort, to często fizyczne i psychiczne rozbicie, które uniemożliwia podstawowe funkcjonowanie.
Z drugiej strony – po około 5 dniach było już trochę lepiej. Czułam się fatalnie emocjonalnie, miałam spadki nastroju, byłam „rozklejona”, ale gdybym naprawdę musiała, to dałabym radę pójść do pracy. Pewnie wyglądałabym jak cień człowieka, ale fizycznie byłoby to możliwe. Po prostu miałam szczęście, że mogłam pozwolić sobie na odpoczynek i że miałam ludzi obok. I to było moim największym wsparciem.