Jak oceniacie efekty stosowania Tramalu i czy doświadczyliście jakichś skutków ubocznych? Wasze opinie mogą okazać się cennym wsparciem dla osób zmagających się z silnym bólem, które rozważają stosowanie tego leku – każda historia ma znaczenie!
Lekarz przepisał mi Tramal na naderwane mięśnie kręgosłupa. Przez sześć dni brałem trzy tabletki dziennie bez żadnych skutków ubocznych. Jednak po szóstym dniu zauważyłem wysypkę na rękach, plecach i brzuchu. Przestałem brać Tramal trzy dni temu, ale wysypka nadal się utrzymuje. Obecnie jestem za granicą i nie mam możliwości skontaktowania się z lekarzem.
Czy ktoś miał podobne doświadczenia z Tramalem?
@Wiktor Dobra, weźcie sobie wyobraźcie taką sytuację: boli mnie ten pieprzony kręgosłup tak, że mam wrażenie, iż zaraz wystrzeli mi on przez plecy jak jakaś sprężyna z kreskówki. Lekarz mówi: “Łyknij se tramadol, będzie lepiej”. No to łykam, bo co mi pozostało? Nie będę przecież śpiewać po nocy z bólu jak rozjechany kot. Wchłaniam ten syf, czekam i czekam… i na początku nic. Zero efektów. Myślę sobie: “No to pięknie, zaraz się okaże, że gówno mi pomoże, a jeszcze będę chodzić jak zombie”.
I w końcu coś czuć. Ale to nie jest tak, że nagle tryskam energią, skaczę po pokoju i krzyczę: “Ała, ale to zajebiste!”. Nie, jest inaczej. Ból jakby odchodzi na drugi plan – nie zniknął całkiem, ale już mi tak nie wwierca się w kręgosłup jak wiertło udarowe. Myślę sobie: “Okej, jest progres”. Problem w tym, że razem z tą ulgą przyszło jakieś durne otępienie. Czuję się trochę jak w jakimś głupim filmie puszczonym w zwolnionym tempie – wszystko jest jakieś wolniejsze, jakbym wpadła po szyję w kisiel.
Próbuję coś zrobić: podnieść kubek z herbatą – i co? Jakbym była w odwiedzinach u babci i piła melisę, taka spokojna, niewyraźna. Mózg? Jakby ktoś przyciszył mi pokrętło ostrości. Nie mam żadnych super wizji, nie czuję się jak na kolorowej, bajecznej imprezie. Po prostu mniej boli, ale i mniej ogarniam, mniej czuję energii. Zamiast być sobą, czuję się jak stłumiona wersja siebie. Coś jak pilot do telewizora, którego baterie są już na wyczerpaniu i ledwo przełącza programy.
W dodatku, nawet jeśli coś mnie wkurzy – a wkurza mnie wiele rzeczy – to ciężko mi na to zareagować. Zamiast rzucić mięsem, pokrzyczeć, że świat jest bez sensu, to siedzę jak roślina i myślę: “Dobra, zaboli mnie mniej, ale i wkurzę się mniej, czyli totalna nuda”. Nie mogę też normalnie popracować, bo mój mózg jest na poziomie “tryb ślimaczy”. Ktoś coś do mnie mówi, a ja potrzebuję sekundy czy dwóch, żeby skumać, co powiedział.
Najbardziej mnie wkurza, że to wcale nie jest jakieś fantastyczne odlotowe uczucie. Jakby chociaż było w tym coś fajnego, jakaś cholerna euforia, że jest mi super, mogłabym to zrozumieć. Ale nie, mam tylko lekko zamgloną percepcję, zmniejszony ból, a za to zero polotu i chęci do czegokolwiek. Jakbym pół nocy zakuwała do egzaminu i teraz próbowała funkcjonować na niedospaniu – taki właśnie klimat.
No i co z tego wynika? Tramal niby pomaga na ból, ale płacisz za to byciem otępiałą wersją siebie. Żadnych fajerwerków, żadnych bajerów, po prostu mniej cierpienia i więcej letargu. Jak coś, to pamiętajcie: możecie się spodziewać, że będziecie jak taka przymulona ameba z trochę mniejszym bólem i totalnym brakiem werwy. No, i tyle w temacie.